Powoli, powoli szarzeją gniazdka
Połemkowskich wsi
Już ledwo widać jak cerkiewki czarne pisklę
Łebek unosi
I w żółty dziób chwyta poprzecznie
Dwie wielkie ćmy
I ile ma głów jeden koń nie wiadomo
Na mostku wśród osin

Obłoki jak anioły pochyliły się nad ziemią
Ich skrzydła się zetknęły
Wtem zaszczekały psy i nad drogi jesiennej kurze
Jak czarne kawałki płaszcza wznoszą się wrony
W niebo, gdzie październikowych wiatrów kwitną róże

Powoli, powoli szarzeją gniazdka...

Obłoki jak toboły bielizny aniołów są tak liliowe
Pocałunki złotych listków kładą się na oczy
Nad światem księżyc już majaczy w dymach mgieł
I srebrny haczyk gwiazdki batem wóz zarzucił, co pustką się toczy

Powoli, powoli szarzeją gniazdka...