Zmęczony starzec usiadł w cieniu
Na twarzy jego widniał tylko ból
Spojrzał w niebo ku przeznaczeniu
Wykrzyczał słowa, które wyśpiewał wiatr

Do domu wracać już nie trzeba
Szkoda słów, szkoda łez
Otwarta brama w błękit nieba
Ogłaszam więc wędrówki kres

To nie było takie proste
Chodzić po świecie liczyć dni
Chociaż były dni radosne
Już nie pamiętam czy to czasem nie sny