Opowiem teraz o pewnym smutnym stole. Może zrobi mu się raźniej???

Ballada o stole.

Z niejednego pieca

leżał na nim chleb

i pięścią ,bywało,

od kogoś brał w łeb,

i z miejsca na miejsce

wciąż był przestawiany

   stół knajpiany!

Niejedno piwo

stało na tym stole,

ślady po kuflach

lśnią jak aureole

i czasem lizał

od noża rany

   stół knajpiany!

Gdy struny gitary

dźwięczały wesoło,

a gość czasem na nim

opierał swe czoło,

to czuł się potrzebny

i taki kochany

   stół knajpiany!

Dym kłębił jak chmury,

świt szarzał za oknem,

a dzień zapowiadał

okrutnie samotnie.

Przytulał się wtedy

Cichutko do ściany

   stół knajpiany.

Ach, nogi by podkuć.

W  nieznane wyruszyć.

Zapomnieć się, zgubić,

Zaśpiewać i wzruszyć.

Tak marzył nieśmiało

Pod blatem schowany

   Stół knajpiany.

WUKA.