Czas.

Zdejmuję z siebie

przykrótki czas,

podzielony między

strony klasyków

ulicznego grajka

podziw dla lotu,

jak bochen chleba,

biedronki.

Wkładany o poranku

miał jeszcze puste

kieszenie i przyzwoitą

długość.

W cieple emocji

i wilgoci wzruszeń,

sfilcował się za moimi

plecami.

Nocą, przewieszony

przez oparcie spraw

niedomkniętych,

znowu udaje co to nie on

i ile jeszcze potrafi

otulić.

WUKA (www.wukowiersze.pl)