Przywitałam się swoim wierszem "Dawać", bo choć wspaniale jest otrzymywać prezenty, to jeszcze większą radość sprawia mi obdarowywanie innych. Lubię to, ale też...

Lubię, gdy mgieł kadzidło
snuje się w dolinach
leniwym przeciąganiem
nowy dzień zaczyna.
Lubię, gdy się wspinają
w stronę połoniny,
skubiąc zieleń po drodze,
stada białej tarniny.
Lubię zapach wilgoci,
którym dyszy ziemia.
wszystko co po staremu
i to co się zmienia

(z tomiku "Zawrócić")

swoim stopom dawać drogę

dłoniom dotyk twoich dłoni

oczom jasny nieba błękit

sercu tętent krwi na skroni

bukom słowo "pochwalony"

niski pokłon drzwiom cerkiewnym

ptakom wiatr szumiący w skrzydłach

dali dgłos dzwonu śpiewny

dawać myślom chwile wspomnień

dobry wybór dróg rozstajom

zapomnienie kiedy trzeba

rzewność strunom co nam grają.

 

Przez biografię E. Stachury przewinęło się wielu poetów. Jednym z nich jest Witek, znany z Piosenki dla Potęgowej, poematu Po ogrodzie niech hula szarańcza, jest też bohaterem pierwszej powieści Stachury: Cała Jaskrawość, opisującej kilka dni z życia Witka i Edmunda Szeruckiego.

Zmarły śmiercią naturalną przed dwoma laty. Bardzo sympatyczny i otwarty człowiek. Jako poeta znany przede wszystkim lokalnie, w Poznaniu - tam mieszkał przy ul. Ostrobramskiej. Urodził się nieopodal, w Mosinie, małym miasteczku pośród lasów i jezior, kilka km na południe od Poznania.

Okoliczności, w jakich poznał Stachurę, wspomina podczas spotkania z uczniami XXV LO w Poznaniu w 2002 roku:

"Wobec Stachury mam dług, bo ten człowiek mnie usynowił. Byłem w Warszawie, błąkałem się po ulicach i on mnie usynowił. Pamiętam, sześćdziesiąty pierwszy rok, Festiwal Poezji w Poznaniu. Byłem w restauracji pijany i on tam siedział z jakimś poetą. Po bójce był i potem się okazało, że ja mu "wpadłem w oko". [...]. W Warszawie okazało się, że wpadłem mu w oko i zaprosił mnie do siebie (oczywiście nie miałem gdzie mieszkać). U niego w pokoju pisałem i przedstawiłem mu to. Stachura to wziął i mówi, że z tego coś będzie, tylko muszę poprawić. Potem dał mi 10 zł. i pojechałem do Wilanówka - tam studiowałem. Po jakimś czasie, kiedy znów byłem w Warszawie, kazał mi przyjść do Związku Literatów. Tam oczywiście dziko się zachowywałem, bo byłem nieokrzesany, byłem chłopak z prowincji. On mówi: "Zachowuj się spokojnie, bo tutaj są ludzie kultury" i tak dalej, no ale ja miałem swoje tęsknoty, swoje zamiary, i nie pasowało mi - pojechałem do domu. Po jakimś czasie napisałem list i Stachura mi odpisał żebym przyjechał do Warszawy. "

Korespondencja między nim a Stachurą utrzymana jest w bardzo przyjacielskim tonie. Stachura prosi Witka o to, by mu posyłał swoje wiersze, on je będzie "przepychał" w różnych czasopismach. Prosi też, by pisał wyraźnie. Straszny charakter pisma Witka przeszedł do legendy. Nawet kropki przy literach stawiane są w sposób przypadkowy. Z listu Stachury do Witka, Warszawa 6.IX.1965 "Kochany Witku, właśnie miałem Ci odpisać, kiedy przyszły Twoje ostatnie wiersze - nareszcie tak przepisane, że mogę je odczytać. Z całej kupy Twoich wierszy, które mam u siebie, są to jedyne teksty coś warte, bo czytelne. Reszta jest dla mnie nic niewarta, bo cóż z tego, że są to może piękne teksty, jeśli są nieczytelne? Taki byłem zły na Ciebie, że nie masz pojęcia."

Witek opublikował przeszło 20 tomików wierszy. Pierwszy z nich w formie broszury w 1968 roku (Wiersze o nauce nawigacji między kamieniami) - dokładnie 10 lat po swoim debiucie na łamach "Głosu Wielkopolskiego", gdzie debiutował wierszem Bohema w roku 1958 (wiele źródeł błędnie podaje późniejsze daty). Od 1967 żył wyłącznie z poezji. Bardzo biednie. We wrześniu 2003 wskutek choroby stracił głos. Zachował pogodę ducha i dalej pisał wiersze. Cieszył się bliskością i przyjaźnią wielu ludzi, w tym żony.

Ostatnim tomikiem jego wierszy był zbiór Posrebrzane pola słów, wydany wspólnie z młodym poetą, Krzysztofem Wiśniewskim. Pierwsze wydanie powstało w nakładzie 28 egzemplarzy w 2001 roku. Był to tomik, którego publikacja miała związek z decyzją Witka o zaprzestaniu twórczości poetyckiej ze względu na trudności z wydawcami. Decyzją Witka było dodanie na końcu kilku wierszy Krzysztofa, który był pomysłodawcą i autorem tego tomiku. Historię jego powstania można przeczytać na stronie Krzysztofa Wiśniewskiego w tym miejscu.

Ostatnie lata obrodziły w publikacje tekstów Stachury, które nie były jeszcze szerzej wydane. Był to zbiór młodzieńczych opowiadań i dwa tomy listów. A od 2 miesięcy możemy cieszyć się długo oczekiwanym przez miłośników tego poety zbiorem zapisków z brulionów Stachury.
CDN

Jeden z naszych ulubionych poetów, do którego twórczości ciągle sięgamy przy nagrywaniu kolejnych płyt. Jego odkrycie zresztą nastąpiło przed wielu laty zupełnie przypadkowo - kolega Wojtka - Mariusz Szatkowski - zakupił w Beskidzie Śląskim niewielki tomik poezji zatytułowany Dom na przełęczy. Był to ciekawy zbiór wierszy o górach, okraszony dodatkowo pięknymi rysunkami. Ale żeby nie było za prosto, do Wojtka trafił dopiero przez kolejną osobę - jego dobrą koleżankę - Bożenkę Skórkę - która także nim zachwycona zrobiła Wojtkowi niespodziankę ofiarowując mu kopię tomiku oprawioną w piękną twardą okładkę. Gdy Wojtek go zobaczył to. się zaczęło. Muzyka spod ręki do tekstów sama zaczęła płynąć. A dom na przełęczy stał coraz bardziej muzyką malowany. Zespół Dom o Zielonych Progach był wtedy jeszcze - jak to się mówi - w powijakach. A Wojtek, który był jego założycielem i liderem, zafascynowany poezją Mistrza Kazimierza, zaproponował, aby przyjąć nazwę zespołu od jednego z wierszy zatytułowanego tak jak obecna nazwa zespołu. Na pierwszej autorskiej płycie naszej grupy znalazły się Az trzy wiersze Kazimierza Węgrzyna - Chciałbym tu, Moja Ziemia oraz Dom o zielonych Progach. Po pewnym czasie na kolejnych produkcjach, w których brał udział zespół, dołączyły do poprzednich piosenek: Zmartwychstanie i Góry mi świecą...

A sam Mistrz Kazimierz mieszka nadal i tworzy na swojej przystani - Przełęczy Kubalonka koło Istebnej,gdzie jak pisze "góra się górze kłania przyjaznym spojrzeniem." i można włożyć "chłodną koszulę beskidzkiego lasu..."

Tak więc, gdy tylko będziecie przejeżdżali przez przełęcz, polecamy Wam odwiedzić poetę w jego "szałasie", na pewno nie poskąpi Wam i poezji, i dobrego słowa.

Tekst zaczerpnięty ze strony domowej zespołu Dom o Zielonych Progach http://dom.art.pl

Może okładka nie wygląda zbyt atrakcyjnie, ale po tę płytę naprawdę warto sięgnąć.
"Edward Stachura z muzyką Sylwka Szwedy" - pod takim tytułem Sylwek Szweda na nowej edycji swojej autorskiej strony www zamieścił piosenki do słów E. Stachury, stworzone przed 1993 włącznie. Zbiorek został opatrzony taką oto intrygującą okładką. 15 utworów w formacie mp3 można pobrać tutaj - http://www.sylwek.efbud.com.pl/www/php/listmedia.php?category=folder&param=10&numbers=on&sort=track.

Druga połowa września to cykl imprez związanych ze Stachurą w Bydgoszczy. Organizatorem jest Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna im. dr. Witolda Bełzy - biblioteka otrzymała na ten cel dotację z Ministerstwa Kultury.

Impreza nazywa się Edward Stachura - wzrusza, porusza, inspiruje i jest II częścią cyklu Spotkania z literaturą niepokorną.

Program wygląda imponująco - rozłożony jest na kilka tygodni - imprezy będą się odbywać w środy 15.09., 22.09. i 29.09. - i w czwartek 30.09. Środek tygodnia, na szczęście dla studentów to jeszcze wakacje :-)

Program jest dostępny na głównej stronie Stachuriady (stachuriada.pl).

Po zakończeniu ostatniego dnia bydgoskich imprez w czwartek, warto wybrać się do oddalonego o 70 km Aleksandrowa Kujawskiego, gdzie już dzień później - 1 października - rozpoczyna się Biała Lokomotywa - czyli doroczne jesienne spotkania na progu domu rodzinnego Edwarda Stachury w Łazieńcu (dziś Łazieniec jest dzielnicą Aleksandrowa Kuj.).

Program Białej Lokomotywy również w najbliższym czasie powinien pojawić się na stronie Stachuriady, warto tymczasem zajrzeć na bialalokomotywa.pl.

Zdjęcie pochodzi z czasopisma Waria i Mazury wydanie z 30.04.1983 - E. Stachura w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Iławie. Fot. Czesław Wasiłowski

Ostatnio w prasie pojawiły się informacje o zapowiadanej na jesień publikacji dzienników Stachury, które mają ukazać się w wydawnictwie Iskry. Choć wiele wskazuje na to, że Stachura swoje zapiski prowadził przygotowany na to, że zostaną kiedyś opublikowane, do tej pory nie ukazała się w druku poświęcona im książka (nie licząc 3tyś. facsymile z 1987 i fragmentów w 5. tomie Poezji i prozy).

Przyczyn jest kilka, raz że zapiski są niejednolite. Nieraz prowdzone w różnych językach, fragmenty o walorach literackich przenikają się z notatkami w bieżących sprawach. Część zapisków ma też charakter zbyt osobisty. Zeszyty poprzetykane są różnymi wycinkami, kartkami, rysunkami.

O zapiskach, zwanych zeszytach podróżnych miłośnicy Stachury mogli słyszeć nieraz. We fragmentach zapisków Stachury opublikowanych w 1982 w 5. tomie Poezji i prozy pod zbiorczym tytułem Miłość czyli życie, śmierć i zmartwychwstanie Michała Kątnego zaśpiewana, wypłakana i w niebo wzięta przez edwarda stachurę znaleźć można taki fragment.

- Napiszę jeszcze tylko jedną książkę. Potem już nigdy więcej nie będe pisać. Ale tę jeszcze napiszę. Chcę napisać.
- Chcesz napisać?
- Tak, chcę. Ona jest prawie gotowa. Mam może dziesięć zeszytów zapisków i notatek. Tylko usiąść i przepisywać. To będzie niezwykła książka. Nic się nie dzieje. Żadnej akcji. Fabula rasa. Bohater idzie drogą i głośno ze sobą rozmawia. Są całe białe miejsca pomiędzy partiami jego monologu, ćmierć stronicy, pół, niekiedy cała stronica, niekiedy półtorej, bo nie mówi do siebie bez przerwy, tylko co jakiś czas, a raczej co jakąś przestrzeń, którą pokonuje. W pewnym miejscu nawet mówi o tym, tak mówi: "Tak sobie idę drogą i głośno ze sobą rozmawiam. A gdybym tak napisał taką książkę o tym, jak sobie idę droga i głośno ze sobą rozmawiam. To byłaby taka książka, w której by było dużo światła, dużo białego, dużo białych miejsc pomiędzy poszczególnymi partiami mojego do siebie mówienia, bo przecież nie mówię bez przerwy, to znaczy co krok, tylko co ileś tam kroków, co ileś tam metrów, co 20, co 50, co 100, a niekiedy co kilkaset metrów. I te odstępy to by były w książce te białe miejsca pomiędzy stronami. Ewentualny czytelnik takiej książki mógłby w tych miejscach pisać swoje uwagi, swoje myśli [...]" Więc to wszystko, co tu mówię, powiedziałby w tej książce narrator, byłaby to jedna z partii tej książki, jeden z jego do siebie monologów.

Notatki do tej nienapisanej książki powstawały od 1966 roku, kryją się w dziennikach Stachury, obok wielu wielu innych zapisków. Pierwszy tom dzienników już w październiku. Będzie obejmował wybór z okresu 1956-1973.

źródło zdjęcia: Stachuriada.pl

zbiory wierszy: - Sad rozstajny (1912) - Łąka (1920) - Napój cienisty (1936) - Dziejba leśna (1938) zbiory baśni prozą: - Klechdy sezamowe (1913) - Przygody Sindbada Żeglarza (1913) - Klechdy polskie (1956) powieść: - Sezamowe prace dramat mimiczny: - Skrzypek opętany inne: - Z pism (T.1-3 1959-1965)

Data urodzin poety nie jest do końca znana, w akcie urodzenia widnieje rok 1887, na nagrobku (wykonanym przez Jana Brzechwę) - 1889. Jego rodzinnym miastem była Warszawa, gdzie przyszedł na świat jako syn Józefa Lesmana i Emmy z Sunderlandów. Jego matka zmarła, kiedy był jeszcze młody. Czas edukacji szkolnej spędził w Kijowie, gdzie ukończył gimnazjum i studia prawnicze na Uniwesytecie św. Włodzimierza. Związał się tutaj z grupą polonijnych artystów, wchodząc w ten sposób do tzw. "szkoły ukraińskiej".

Debiut Leśmiana przypadł prawdopodobnie na rok 1895, w 1897 przyjmuje pseudonim "Leśmian". Ok. 1901 wraca do rodzinnej Warszawy, by już 2 lata później wyruszyć w podróż przez Europę: do Francji. W Paryżu poślubił malarkę, Zofię Chylińską, z którą miał dwie córki, Marię Ludwikę i Wandę.

W 1911 jest współzałożycielem i reżyserem nowatorskiego Teatru Artystycznego w Warszawie. W 1912 publikuje pierwszy tomik poezji, Sad rozstajny. W tym czasie prawdopodobnie przygotowuje też wiersze do drugiego tomiku, Łąki, które wydał w 1920 roku. Lata 1912-1914 spędził we Francji. W 1913 wydaje prozę: "Klechdy sezamowe", "Przygody Sindbada Żeglarza", a także przekład "Opowieści nazdzwyczajnych" E.A.Poe. Powstają "Klechdy polskie", wydane dopiero w 1956 roku.

W czasie I wś. przebywa w Łodzi, gdzie jest kierownikiem literackim Teatru Polskiego. W 1918 przenosi się do Hrubieszowa, a w 1922 do Zamościa. Przygotowuje do druku tomik "Napój cienisty", który ukazał się w 1936 roku. Następnie przenosi się do Warszawy, gdzie spotkała go śmierć. Zmarł na serce 7 listopada 1937 roku. (ch.)

Publikacje książkowe: - Szlakiem (2004) - Nocne niebo śpiewa aniołami - Zawrócić

Wiesława Kwinto - Koczan urodziła się w Krystynopolu na ziemi lwowskiej. Przesiedleńcze losy rzuciły całą rodzinę w Bieszczady, z którymi jest emocjonalnie związana do dziś. Ukończyła jedyne w Polsce technikum torfowe w Elblągu i filologię rosyjską. Zajmowała się sprawami kultury, a pracując w Nadmorskim Parku Krajobrazowym - ochroną przyrody. Kilkanaście ostatnich lat spędziła ponownie w Bieszczadach, pracując w szkole. Od 10 lat na emeryturze, mieszka obecnie w Toruniu. Za swoje miejsce na ziemi niezmiennie uznaje Bieszczady z ich magią, bogactwem natury, nieodkrytym do końca magnetyzmem przyciągającym spragnionych niezwykłych przeżyć i odczuć - tęskniących za "jednoczesnym dotykiem nieba i ziemi...".

Zaczęła pisać zaledwie 6 lat temu. Jej wiersze o Bieszczadach przeplatają się z refleksjami o codzienności. W maju 2004 roku ukazał się jej pierwszy tomik zatytułowany "Szlakiem". W tej niewielkiej książeczce zebrano pierwsze wiersze autorki podzielone na dwie części - "Szlakiem przez Bieszczad" oraz "Szlakiem przez życie". Wkrótce po ukazaniu się zbiorku, na Festiwalu Bieszczadzkie Anioły, autorka zdobyła pierwszą nagrodę w Konkursie Jednego Wiersza za utwór pt. "Chrystus Bieszczadzki". W tym samym roku nawiązała kontakt z zespołem Małżeństwo z Rozsądku. Roczna współpraca zaowocowała tekstami piosenek dla zespołu. Trzy z nich - Bosonogie Anioły, Jaka jesteś po latach i List z szuflady - ukazały się na wydanej w październiku 2005 roku płycie zatytułowanej "Hotelik Spóźnionych Miłości" i aż pięć na kolejnej "Labirynt wspomnień". Wiele nowych wierszy zostało już opracowanych muzycznie, są śpiewane na koncertach i stanowią materiał na nową płytę zespołu.

Po teksty autorki sięgają też inne zespoły z "krainy łagodności"- Dom o Zielonych Progach, Cisza jak Ta, Pod Jednym Dachem, Siudma Góra, Leonard Luther, Sławek Kusz i inni. Można je usłyszeć także wśród konkursowych zmagań na różnych scenach. Od debiutu w 2004 r ukazały się dwa kolejne tomiki "Nocne niebo śpiewa Aniołami" (2008) oraz "Zawrócić" (2010). Aż pięć wierszy Wiesławy Kwinto - Koczan znalazło się w antologii poezji bieszczadzkiej zatytułowanej "Natchnieni Bieszczadem". Twórczość autorki przybliża czytelnikom "Gazeta Bieszczadzka", miesięcznik "Bieszczady", a niektóre teksty można znaleźć w poświęconym Bieszczadom folderach, albumach i innych wydawnictwach. Autorka jest często zapraszana na spotkania z miłośnikami poezji w różnych częściach kraju. Oto kilka linków związanych z ostatnimi spotkaniami z autorką: 19.04.2010 - spotkanie w Czersku - ze strony Urzędu Miasta i Gminy Brusy
19.03.2011 - Festiwal Nastroje w Katowicach - strona festiwalu
02.04.2011 - spotkanie w Opolu - z bloga Basi B Każdy, kto chciałby porozmawiać z Wuką lub do niej napisać, może to zrobić bez wahania i w każdej chwili, korzystając z maila: Adres poczty elektronicznej jest chroniony przed robotami spamującymi. W przeglądarce musi być włączona obsługa JavaScript, żeby go zobaczyć.

(info pochodzi z autorskiej strony: wukowiersze.pl)